Από το 1893 μέχρι το 1896 ο νεαρός Προυστ ακονίζει τα μαχαίρια του ως συγγραφέας στο περιοδικό La Revue blanche. Αποσπασματικά, προσχεδιάζει ένα προσωπικό, μελλοντικό ακόμη, σύμπαν. Η ομοφυλοφιλική εξομολόγηση στο "Πριν πέσει η νύχτα" εκθέτει τα άγχη του πόθου-πόνου, το σύντομο "Ανάμνηση" επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη δύναμη της αίσθησης, ενώ το "Κατά της ασάφειας", τελευταίο του κείμενο για το La Revue blanche, επιβεβαιώνει το ενδιαφέρον του για την υιοθέτηση μιας μαχητικής στάσης, αλλά και τη βούλησή του να αναπτύξει έναν προβληματισμό γύρω από την αλήθεια της λογοτεχνίας. Τα κείμενα αυτά, που δε θα συμπεριληφθούν στη συλλογή "Τέρψεις και Ημέραι", το πρώτο του βιβλίο που εκδόθηκε το 1896, προσεγγίζουν θέματα που θα διατρέξουν συνολικά ολόκληρο το έργο του "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο".
Στον "Αδιάφορο", όπως και στο "Πριν πέσει η νύχτα", κυριαρχεί ο πόθος. Το διήγημα αυτό πρωτοδημοσιεύεται την 1η Μαρτίου του 1896 στο La vie contemporaine et Revue parisienne reunies. Με τη συμπυκνωμένη αφηγηματική πλοκή και το τέλειο κλείσιμο της ιστορίας ο συγγραφέας μένει πιστός στις υφολογικές απαιτήσεις του διηγήματος. Ακολουθεί την οπτική μιας ερωτευμένης γυναίκας και θεμελιώνει τη φαινομενολογία της παθιασμένης συνείδησης, μελετώντας και αναλύοντας τον έρωτα σε όλη τη διάρκειά του (από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι το τέλος του), στις ποικίλες περιπλοκές του (κοινωνικές και διαπροσωπικές) και στη συναισθηματική του υπόσταση (ο έρωτας στον Προυστ είναι ένας γολγοθάς)...